ALLAH SEVGİSİNİN ÖLÇÜSÜ

   قُلْ اِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللهَ فَاتَّبِعُونِى يُحْبِبْكُمُ اللهُ

” ( De ki:Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyun ki, Allah da sizi sevsin.Al-i İmran Suresi 31 ayet)  âyet-i azimesi, ittibâ-ı Sünnet ne kadar mühim ve lâzım olduğunu pek kat’î bir surette ilân ediyor. Evet, şu âyet-i kerime, kıyâsât-ı mantıkıye içinde, kıyas-ı istisnâî kısmının en kuvvetli ve kat’î bir kıyasıdır. Şöyle ki:

Nasıl mantıkça kıyas-ı istisnâî misali olarak deniliyor: “Eğer güneş çıksa gündüz olacak.” Müsbet netice için denilir: “Güneş çıktı. Öyleyse netice veriyor ki, şimdi gündüzdür.” Menfi netice için deniliyor: “Gündüz yok. Öyleyse netice veriyor ki, güneş çıkmamış.” Mantıkça, bu müsbet ve menfi iki netice kat’îdirler.

Aynen böyle de, şu âyet-i kerime der ki: Eğer Allah’a muhabbetiniz varsa, Habibullaha ittibâ edilecek. İttibâ edilmezse, netice veriyor ki, Allah’a muhabbetiniz yoktur. Muhabbetullah varsa, netice verir ki, Habibullahın Sünnet-i Seniyyesine ittibâı intaç eder.

Evet, Cenâb-ı Hakka iman eden, elbette Ona itaat edecek. Ve itaat yolları içinde en makbulü ve en müstakimi ve en kısası, bilâşüphe, Habibullahın gösterdiği ve takip ettiği yoldur.”
(Risale-i Nur Külliyatı,Lem’alar)

Üstad Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri,mantık ilmindeki bir usulle,bize Allah sevgimizi nasıl ölçebileceğimizi gösteriyor. Kıyas iki şeyi birbirine benzeterek bir hükme ve sonuca ulaşmak. Güneş misalindeki gibi.

Şayet, Allah’a sevgimiz varsa O’nun razı olduğu ve sevdiği Peygamber Efendimiz Aleyhisselatü Vesselamın sünnetine uyarız, bu olumlu netice,yok sünnete uymuyorsak,demekki,Allah’a olan sevgimiz yok,buda olumsuz neticedir.

Bediüzzaman Hazretleri, Allah’ı sevmenin tarifini baştaki ayete dayanarak yapıyor. ”Kim sünnete uyuyorsa, o Allah’ı seviyor demektir.” Ayetin hükmü böyle. Sünnete dil uzatanların artık varın halini siz düşünün.

”Allah’ım,Sünnet-i Seniyyeye uymayı bizlere nasip eyle.”(Amin)