İNSAN İSTİKBALİNDEN ENDİŞE EDER

”Şu münasebetle bir nokta hatıra gelmiş; söyleyeceğim. Şöyle ki: Aşk, şiddetli bir muhabbettir. Fâni mahbuplara müteveccih olduğu vakit, ya o aşk kendi sahibini daimî bir azap ve elemde bırakır. Veyahut o mecazî mahbup, o şiddetli muhabbetin fiyatına değmediği için, bâki bir mahbubu arattırır; aşk-ı mecazî, aşk-ı hakikîye inkılâp eder.

İşte, insanda binlerle hissiyat var. Herbirisinin, aşk gibi, iki mertebesi var: biri mecazî, biri hakikî. Meselâ, endişe-i istikbal hissi herkeste var. Şiddetli bir surette endişe ettiği vakit bakar ki, o endişe ettiği istikbale yetişmek için elinde senet yok.

Hem rızık cihetinde bir taahhüt altında ve kısa olan bir istikbal, o şiddetli endişeye değmiyor. Ondan yüzünü çevirip, kabirden sonra hakikî ve uzun ve gafiller hakkında taahhüt altına alınmamış bir istikbale teveccüh eder. Hem mala ve câha karşı şiddetli bir hırs gösterir. Bakar ki, muvakkaten onun nezaretine verilmiş o fâni mal ve âfetli şöhret ve tehlikeli ve riyâya medar olan câh, o şiddetli hırsa değmiyor.

Ondan, hakikî câh olan merâtib-i mâneviyeye ve derecât-ı kurbiyeye ve zâd-ı âhirete ve hakikî mal olan a’mâl-i salihaya teveccüh eder. Fena haslet olan hırs-ı mecazî ise, âli bir haslet olan hırs-ı hakikîye inkılâp eder.

Hem meselâ, şiddetli bir inatla, ehemmiyetsiz, zâil, fâni umurlara karşı hissiyatını sarf eder. Bakar ki, bir dakika inada değmeyen birşeye bir sene inat ediyor. Hem zararlı, zehirli birşeye inat namına sebat eder. Bakar ki, bu kuvvetli his böyle şeyler için verilmemiş; onu onlara sarf etmek, hikmet ve hakikate münâfidir.

O şiddetli inadı, o lüzumsuz umur-u zâileye vermeyip, âli ve bâki olan hakaik-i imaniyeye ve esâsât-ı İslâmiyeye ve hidemât-ı uhreviyeye sarf eder. O haslet-i rezile olan inad-ı mecazî, güzel ve âli bir haslet olan hakikî inada, yani hakta şiddetli sebata inkılâp eder.

İşte, şu üç misal gibi, insanlar, insana verilen cihazat-ı mâneviyeyi, eğer nefsin ve dünyanın hesabıyla istimal etse ve dünyada ebedî kalacak gibi gafilâne davransa, ahlâk-ı rezileye ve israfat ve abesiyete medar olur.

Eğer hafiflerini dünya umuruna ve şiddetlilerini vezâif-i uhreviyeye ve mâneviyeye sarf etse, ahlâk-ı hamîdeye menşe, hikmet ve hakikate muvafık olarak saadet-i dâreyne medar olur.(Mektubat)

Üstad Bediüzzaman Hazretleri,insanın yaratılışında varolan his ve duygularının iki mertebesi olduğunu bunun da mecazi ve hakiki olduğunu söylüyor. İnsanın bu duygularını nasıl kullanmasını öğretiyor. Gelecek endişesi herkeste vardır. Ve bu endişe duygusu çok kuvvetlidir. Bu duygu insana ahiretini kazanması için verilmiştir.Her insan, ”Dünya hayatımda beni nasıl bir gelecek bekliyor” endişesi içindedir. Halbuki, dünya hayatı fani, ahiret ise baki o zaman insan bu duygusunu ”ahiretimi nasıl kazanırım” endişesine çevirip daima ahiret için ciddi çalışmalıdır.

İnsanın dünya hayatı garanti altındadır. Ebedi hayatı ise garanti altında değildir. Onu kaybederse her şeyi kaybeder, kazanırsa herşeyi kazanır. Allah, Kur’an-ı Kerim’de, ”Dünya hayatınıza ben kefilim, bu hayat hakkında endişe duymanıza gerek yok” diyor. Dünya hayatı insana ahiret hayatı için verilmiştir. İnsanın endişeleneceği gelecek dünya değil, ahiret olmalıdır.