PEYGAMBER EFENDİMİZ (ASM) VE ÜMMETİ

Rasulullah’ın ümmeti, ve ümmetine karşı sevecen, şefkatli olması neden?

Peygamber Efendimiz(ASM) hayatı onun ümmetine karşı eşsiz şefkatinin bir delilidir. Ümmetinin dünyada ve ahirette sıkıntıya düşmesi ona çok ağır gelir, onu üzer ve mahzun eder. Rasulullah’ın ümmetine ne derece müşfik, sevecen ve düşkün olduğu Tevbe Suresi 128 nci ayetinde bizlere şöyle haber verilir:

”Size kendi aranızdan öyle bir peygamber geldi ki, sıkıntıya düşmeniz ona çok ağır gelir. Kalbi sizin için titrer, müminlere karşı pek şefkatli ve merhametlidir.”

Dünyaya geldiği dakikada ”ümmeti, ümmeti” dediği gibi hayatı boyunca hep ümmetini düşünmüş, onların dünya ve ahiret saadetleri için çalışmıştır. Mahşerde herkes, ”Nefsi, nefsi” diyeceği zaman, yine o, ”Ümmeti, ümmeti” diyerek onların cehennem ateşinden kurtulması için Allah’a yalvaracaktır.

Müslim’de yeralan bir Hadis-i Şerif’te Peygamber Efendimiz (ASM) şöyle buyurmuştur:

”Her peygamberin ümmeti için yaptığı bir dua vardır. Ben ise duamı kıyamet gününde ümmetime şefaat için sakladım.”

Üstad Bediüzzaman Hazretleri, Risale-i Nur adlı eserinde bu konuda bizleri şöyle ikaz ediyor:

”Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâmın ümmetine karşı kemâl-i şefkat ve merhametini ifade ediyor.

Evet, rivayet-i sahiha ile, mahşerin dehşetinden herkes, hattâ enbiya dahi “nefsî, nefsî” dedikleri zaman, Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm “ümmetî, ümmetî” diye refet ve şefkatini göstereceği gibi, yeni dünyaya geldiği zaman, ehl-i keşfin tasdikiyle, validesi onun münâcâtından “ümmetî, ümmetî” işitmiş.

Hem bütün tarih-i hayatı ve neşrettiği şefkatkârâne mekârim-i ahlâk, kemâl-i şefkat ve refetini gösterdiği gibi, ümmetinin hadsiz salâvatına hadsiz ihtiyaç göstermekle, ümmetinin bütün saadetleriyle kemâl-i şefkatinden alâkadar olduğunu göstermekle hadsiz bir şefkatini göstermiş.

İşte bu derece şefkatli ve merhametli bir rehberin sünnet-i seniyyesine müraat etmemek ne derece nankörlük ve vicdansızlık olduğunu kıyas eyle.”(Lem’alar, Dördüncü Lem’a)