ŞEYTANI DİNLEYEN NEFİS

İnsan hata ve günahlarına nasıl tövbe etmelidir. İstiğfar nasıl yapılmalıdır?

”Estağfirullah” diye ifade edilen istiğfar, Allah’tan kusurlarının affı, günahlarının bağışlanmasını dilemek anlamınadır. Kur’an-ı Kerim’de işledikleri kötülükten dolayı pişman olup tövbede bulunanlar övülmektedir. İstiğfar, insanın manevi kir ve paslardan temizlenmesi için Allah’a yalvarması ve ondan af dilemesidir.

İstiğfarın sabit bir şekli yoktur. İnsan aklına gelen her şekilde ellerini açıp Allah’an af ve bağışlanma dileyebilir. Tövbe etmenin özü ve esası, insanın kusurunu, hatasını görmesi ve ondan kaçınmaya çalışmasıdır. Şeytan tövbe etmedi, sonsuz felakete sürüklendi. Hz. Adem (AS) tövbe etti, dua neticesinde ebedi mutluluğa kavuştu.

Üstad Bediüzzaman Hazretleri, Risale-i Nur adlı eserinde tövbe ve istiğfar etmeyi şu şekilde izah etmektedir.

“İKİNCİ NOKTA: Şeytanın mühim bir desisesi, insana kusurunu itiraf ettirmemektir, tâ ki istiğfar ve istiâze yolunu kapasın. Hem nefs-i insaniyenin enâniyetini tahrik edip, tâ ki nefis kendini avukat gibi müdafaa etsin, âdeta taksirattan takdis etsin.

Evet, şeytanı dinleyen bir nefis, kusurunu görmek istemez. Görse de yüz tevil ile tevil ettirir.
وَعَيْنُ الرِّضَا عَنْ كُلِّ عَيْبٍ كَلِيلَةٌ sırrıyla, nefsine nazar-ı rıza ile baktığı için, ayıbını görmez. Ayıbını görmediği için itiraf etmez, istiğfar etmez, istiâze etmez, şeytana maskara olur. Hazret-i Yusuf Aleyhisselâm gibi bir peygamber-i âlîşan
وَمَاۤ اُبَرِّئُ نَفْسِى اِنَّ النَّفْسَ َلاَمَّارَةٌ بِالسُّوۤءِ اِلاَّ مَا رَحِمَ رَبِّى dediği halde, nasıl nefse itimad edilebilir?”

Nefsini ittiham eden, kusurunu görür. Kusurunu itiraf eden, istiğfar eder. İstiğfar eden, istiâze eder. İstiâze eden, şeytanın şerrinden kurtulur. Kusurunu görmemek, o kusurdan daha büyük bir kusurdur. Ve kusurunu itiraf etmemek, büyük bir noksanlıktır. Ve kusurunu görse, o kusur kusurluktan çıkar. İtiraf etse, affa müstehak olur.” (Lem’alar, On Üçüncü Lem’a)